‘ไลน์มือ’ อารมณ์ร่วมสมัยของหนุ่มสาวออฟฟิศ…ที่ถูกกลืนกินไปกับยุคสมัย

สิบนิ้วจิ้ม หรือจะเท่าตาเห็น…สิบตาเห็นหรือจะสู้ ‘ลายมือ’

เพียงกลิ่นหอมที่ลอยเข้าไปในสองรูจมูก ก็ช่วยคลี่คลายความขดหยักของสมองที่ขมวดเขม็งจากความเคร่งเครียดได้อย่างปลิดทิ้ง…กลิ่นที่ว่านี้ คือ ความหอมหวานที่ได้สัมผัสข้อความตัวอักษรจากใครคนนึง ผ่านดินสอ และกระดาษ…การขีดเขียนมันอย่างบรรจงด้วยลายมือที่ทำให้สัมผัสได้ถึงความรู้สึกนึกคิด ณ ขณะนั้น จนกลายเป็นความรู้สึกที่ดีในขณะนี้…

เวลาผันผ่านเข้าสู่ยุคดิจิตอล เทคโนโลยีเข้ามามีบทบาทมากขึ้น ข้อความจาก ‘ลายมือ’ กลายเป็นข้อความทาง ‘ไลน์’ หรือโซเชียลซะส่วนใหญ่ เหมาะกับชีวิตอันวุ่นวายในเมือง เพราะมันเป็นเพียงความสัมพันธ์ที่ใช้เวลาสั้นๆเท่านั้น แต่ข้อความสั้นๆก็มีพลานุภาพพอที่จะสั่นหัวใจให้หวั่นไหว ดึ๋งดั๋ง มีพลังที่จะทำงาน และใช้ชีวิตซ้ำๆนั้นต่อไป

อารมณ์ร่วม ‘สมหมาย’

เป็นไปได้ไหมว่าอารมณ์ของการ ‘ไม่ได้เจอ’ แต่ ‘ได้คุย’ และ ‘ได้ใจเต้น’ แอบยิ้มกรุ้มกริ่มกับตัวเองเงียบๆตามร้านอาหาร ในสถานที่ทำงาน บนรถเมล์  บนรถไฟฟ้า ในร้านกาแฟ…เป็นอารมณ์ร่วมสมัย เสน่ห์ของความสัมพันธ์ประเภทนี้คือการ ‘ได้คุยแต่ไม่ได้เจอ’ นี่เอง สิ่งที่น่าคิดคือ…ความหวานของหนุ่มสาวทั้งหลายที่กรุ้มกริ่มแอบอมยิ้มกับตัวเองเวลาได้อ่านข้อความผ่านทางไลน์ จะยังคงอยู่หรือไม่? เมื่อต้องสื่อสารกันผ่านปากต่อปาก ตาต่อตา ฟันต่อฟัน เวลาต้องอยู่ด้วยกันแบบตัวเป็นๆ

ยิ่งไลน์…ยิ่ง ‘ห่าง’

ระยะห่างนำมาซึ่งความโรแมนติก และบางทีความใกล้ชิดกลับกลายเป็นตัวการทำลายความหวานนั้น อดคิดไม่ได้ว่าสังคมออนไลน์-มนุษย์ยุคไลน์-ชาวโลกโซเชียล อาจเสพติด ‘ความโรแมนติกของระยะห่าง’ เช่นกันกับที่เราเคยเห็นความสวยงามของความเหงา

ทุกวันนี้คนที่เราอยากมองเห็นและอยากให้เขามองเห็นมักจะอยู่ในมือถือ ไอโฟน ไอแพด เขาจะโผล่มาปฏิสัมพันธ์กับเราเป็นระยะผ่านตัวอักษร ข้อความสั้นๆเหล่านั้นช่วยให้เราคลายเหงา บรรเทาความโดดเดี่ยว และทำให้รู้สึกอบอุ่นหัวใจว่าเรายังผูกโยงกับใครสักคน

โลกที่เราอยากอยู่ด้วยจึงไม่ได้อยู่ ‘ที่นี่’ แต่อยู่ ‘ที่โน่น’

เรามักไม่พอใจกับปัจจุบัน…ได้แต่จินตนาการถึง ‘ความฝัน’ ที่มีระยะห่าง

ระยะห่างคือความสวยงามประเภทหนึ่ง และบางทีการไปถึงคือการทำลายความสวยงามนั้นในตัวมันเอง ดังเช่น การมองดวงจันทร์แสงนวลบนพื้นโลก กับการไปถึงดวงจันทร์แล้วเห็นพื้นผิวขรุขระ…

‘ความจริง’ บังจอ!

เรามักฝันถึง ‘ที่แห่งนั้น’ เสมอ ที่ที่ไม่ได้อยู่ ‘ที่นี่’

ข้อความที่เดินทางมาจาก ‘ที่แห่งนั้น’ พาเราออกไปจาก ‘ที่นี่’ ได้ชั่วขณะ และทำให้เราฝันไปไกลแสนไกลได้ในห้วงเวลานั้น เช่นกันกับข้อความในไลน์ หรือโซเชียล…มันสวยงามเสมอ เพราะมันเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆที่พาเราออกไปจากโลกแห่งความเป็นจริงตรงหน้า แต่ก็ต้องไม่ลืมว่า…มันยังไม่ใช่ความจริง!

ลายมือ…ไม่ใช่ ‘ไลน์’ มือ

ลองนึกดูว่าเราเขียนข้อความด้วย ‘ลายมือ’ ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่? ข้อความที่บรรจงเขียนด้วยดินสอสู่ลายมืออันจริงใจ ข้อความที่ว่าอาจเป็นข้อความที่แปะไว้บนตู้เย็น “ปลอกเงาะคว้านเม็ดไว้ให้ รอให้เย็นสักแป๊ป…สี่โมงเย็นทานได้ค่ะ!”

ลายมือของเราอาจทำให้วันเหงาๆเศร้าๆของใครบางคนกลายเป็นวันแห่งความสุข…ใครคนนึงอาจกำลัง ‘รอคอย’ ที่จะอ่านข้อความจาก ‘ลายมือ’ ของคุณอยู่ก็ได้นะ!

อนึ่ง, ยุคสมัยที่ผันผ่านไป ทำให้เราติดนิสัยชอบเสพอะไรสั้นๆ จนหลายครั้งเราอาจหลงลืมไปว่า… ‘ความสุข’ ที่ยาวนานเป็นอย่างไร

ข้อมูลประกอบจาก: บทวิจารณ์ภาพยนตร์เรื่อง The Lunchbox…เมนูต้องมนต์รัก โดย สราวุธ เฮ้งสวัสดิ์